"ÇOCUKLUĞUMUN, YAŞADIĞIM MAHALLEMİN BİR KAPISI OLSA" Hayal bu ya! Bir kapı kalmış olsa, Çayyurt Mahallesine koşarak girsem. Taş döşenmiş sokakları bilirim. Hangisi büyük, hangisi küçük. Bazılarını bir hayvana benzetirim, bazılarını bir heykele, harita gibi aklımda kaldırım taşları. Sabah güneşi ısıtır insanı. Bir kaç saat oturursun kaldırımda. Her arkadaş bir şey anlatır. Dalıp gidersin oyuna. Kahvaltıya kadar Dünya' yı dolaşırsın, herkes bir şey anlatır. Bir çırpıda arkadaşlarla değiştiğin Teksas, Tommiks' i okursun. Çeşmeden iki yudum su içersin. Koşarak evlere dağılırsın kahvaltıya. Bahçeden Ayrılma...Bahçeden Ayrılma...Arkadaşlarında gelsin burda oynayın. Ah Anne ne güzel oyunlar kurdururdun bize bahçede... Her evin ayrı bir ruhu vardı. İçinde yaşayanlarla. Devran değişir insanlar gider, evler kalır. Bahçeler bozulur, bahçeler değişir. İnsanlar gider mahalle kalır. Zaman değişir şehir kalır. Kalır mı? Sivas dediğin koca bir şehir tabi ki kalır. Bir kapı açılsa koşarak oyuna katılsam. Kaldığım yerden. Aynı babamın, annemin yürüdüğü yoldan yürüsem, ulaşırım o günlere. Komşuları görsem, hiç sesimi çıkarmadan izlesem onları. Kanatlı kapılara baksam, nasıl ses çıkardığını bilirim kapı tokmağının. Şimdi durmuş gibi. Hepsi ayrı seslenir. Şu penceredeki gül suyu olmuştur her halde... Hayal bu ya! Böyle bir şehir var mı dır? Üç dört kuşak aynı mahallede yaşayanlar değişmeden yaşıyorlar mı? Şehir kapıları gerçek fakat gerisi hayal. İnsanlara bir şey diyemem ama herkes kendi mahallesini, kendi sokağını, kendi evini kursun. "Elim Sende" Çocukluk bu ya! mustafacılga